بخیه چیست و تاریخچه آن
معمولا برای در کنار هم نگه داشتن بافتهای مجروح تا زمان بهبودی کامل از نخ بخیه به کمک سوزن استفاده میشود. از آنجا که تعداد زیادی از این نخها در بافتهای بدن تحت تاثیر فرایند جذب یا مردودشدن قرار میگیرند، استفاده از انواع نادرست آنها ممکن است بدن را به سمت جراحتهای ناخواسته مانند پارگی در زخم، سوق دهد. نخهای جراحی عموما به شکل تک رشتهای یا چند رشته ای سترون هستند.
انتخاب مواد بخیه و روش بخیه زدن به عوامل متعددی از جمله هدف، پیکربندی زخم و زمان التیام آن، عمق زخم، نوع بافت و همچنین توجه به شرایط هر بیمار مانند سن، وزن، وضعیت کلی سلامتی و درصد عفونت بستگی دارد. از جدیدترین رویکردهای دانش مواد نخ بخیه، استفاده از نخ های بخیه دارو رسان به منظور ایجاد قابلیت جلوگیری از رشد باکتری در آنهاست. واژه بخیه زدن به معنی قراردادن بافتهای بدن در یک وضعیت طبیعی است تا ترمیم انجام پذیرد. فن بستن زخم به وسیله سوزن و نخ و همچنین تاریخچه نخهای بخیه جراحی به هزاران سال پیش برمیگردد. البته از چسب سیلیکونی برای جای بخیه (از بین بردن آن) نیز میتوان استفاده کرد.
نوشته های بر جا مانده از مصر باستان (۲۰۰۰ سال پیش از میلاد ) حاکی از آن است که در شروع قرن نوزدهم از نخهای فلزی برای بخیه استفاده میشد. در آن زمان، پایداری نخها در تقابل با بافت بدن و عدم ایجاد واکنش با آنها به عنوان مزایای این دسته از نخهای بخیه به شمار میرفت. اما نخهای فلزی دربردارنده معایب عمده ای نیز بودند، از جمله آنکه به علت سختی موجود در این نوع نخها، گره زنی همواره مشکل است که خود میتوانست منتج به شکست آسان گره شود. افزون بر این، ترشح چرک در کناره های جراحت نیز اغلب اتفاق میفتاد. این تجربه منفی در باره فلزات منجر به پیدایش نخهای بخیه جدیدی شد. در انتهای قرن نوزدهم از مواد مختلفی همچون ابریشم، کتان، پنبه، کنف، پوست درخت، موی حیوانات، روده گوسفندان و بز برای بخیه زدن و بستن زخمها استفاده میشد. در حقیقت، برخی از این مواد در جراحی توسط پزشکان امپراطوری روم استفاده میشدند امروزه پیشرفتهای نوینی نیز انجام پذیرفته است که از جمله میتوان توسعه نخهای بخیه با کاربرد آسان را نام برد. این نخها به نوبه خود به کاهش پتانسیل عفونت پس از عمل جراحی کمک می‌کنند .
گردآورنده
سیده آمنه سیادت
جواد مختاری
فروشگاه پزشکی و دندانپزشکی شفاپیک